குட்டிக்கதை

Following the mandate of the National Data Sharing and Accessibility Policy (NDSAP) of the Government of India that applies to all shareable non-sensitive data available either in digital or analog forms but generated using public funds by various agencies of the Government of India, all users are provided a worldwide, royalty-free, non-exclusive license to use, adapt, publish (either in original, or in adapted and/or derivative forms), translate, display, add value, and create derivative works (including products and services), for all lawful commercial and non-commercial purposes

அது இராமநாதபுரத்திற்கு அருகில் உள்ள ஒரு சிறிய கிராமத்து அரசு பள்ளி.

ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் கவின், வகுப்பறையின் ஜன்னல் வழியாக வானத்தையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

நாளைக்கு "குழந்தைகள் தினம்".

பள்ளியில் அறிவியல் கண்காட்சி நடக்கவிருக்கிறது. எல்லோரும் விதவிதமான அறிவியல் படைப்புகளைச் செய்யத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், கவினிடம் அதற்கான பொருட்கள் வாங்க பணமில்லை.

அவனது அப்பா ஒரு சாதாரண விவசாயி.

"கவின்... ஏன் சோகமா இருக்க?" என்று கேட்டபடி வந்தார் மாலதி டீச்சர்.

"டீச்சர்... நாளைக்கு எல்லாரும் ரோபோட், எலக்ட்ரிக் கார்னு பெருசா செய்றாங்க. என்கிட்ட அதுக்கெல்லாம் காசு இல்ல. நான் என்ன பண்ணுவேன்னு தெரியல," என்றான் கவின் கண்கலங்கியபடி.

மாலதி டீச்சர் சிரித்துக்கொண்டே அவன் தலையை வருடினார்.

"கவின், அறிவியல்ங்கிறது விலை உயர்ந்த பொருட்கள்ல இல்ல... நம்ம சிந்தனையில தான் இருக்கு. நம்ம ஊர்லேயே பிறந்து, சாதாரண பேப்பர் போட்டு வித்த ஒரு பையன் தான், பின்னாடி இந்தியாவையே விண்வெளிக்கு கூட்டிட்டுப் போனாரு. அவருக்குப் பிடிச்சது ஆடம்பரம் இல்ல... முயற்சி தான்! நீ உனக்கு கிடைக்குறத வெச்சு முயற்சி பண்ணு," என்று நம்பிக்கையூட்டினார்.

கவின் யோசித்தான். அவனுக்கு ஒரு ஐடியா கிடைத்தது.

மறுநாள் குழந்தைகள் தினம். பள்ளி விழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது.

சிறப்பு விருந்தினராக யார் வரப்போகிறார்கள் என்று யாருக்கும் தெரியாது.

திடீரென்று பள்ளி வாசலில் ஒரு வெள்ளை அம்பாசிடர் கார் வந்து நின்றது. அதிலிருந்து இறங்கியவர்...

அந்தச் சுருள் முடியும், குழந்தையைப் போன்ற சிரிப்பும் கொண்ட டாக்டர் ஏ.பி.ஜே. அப்துல் கலாம்!

மொத்தப் பள்ளியும் அதிர்ச்சியிலும் மகிழ்ச்சியிலும் உறைந்தது.

கலாம் ஐயா ஒவ்வொரு மாணவனின் படைப்பையும் பார்த்துக்கொண்டே வந்தார்.

பெரிய பெரிய எலக்ட்ரானிக் பொம்மைகளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தவர், கடைசியாக ஒரு மூலையில் நின்றிருந்த கவினிடம் வந்தார்.

கவின் கையில் ஒரு சிறிய "காகித ராக்கெட்" இருந்தது. ஆனால் அதன் நுனியில் ஒரு சிறிய விதை பந்து (Seed Ball) ஒட்டப்பட்டிருந்தது.

கலாம் ஐயா குனிந்து, "இது என்னப்பா புதுசா இருக்கு?" என்று கேட்டார்.

கவின் நடுங்கும் குரலில், "ஐயா... இது 'பசுமை ராக்கெட்'. 

இதை வானத்தை நோக்கி விட்டா, காத்துல பறந்து போய் தூரமா விழுந்துரும். மழை பேஞ்சா, இதுல இருக்கிற விதை முளைச்சு மரமாகும். எனக்கு ராக்கெட் விடவும் ஆசை, மரம் வளர்க்கவும் ஆசை... அதான் ரெண்டையும் சேர்த்துட்டேன்," என்றான்.

அங்கிருந்த மாணவர்கள் சிலர் "வெறும் பேப்பர் ராக்கெட் தானே" என கிசுகிசுத்தனர்.

ஆனால், கலாம் ஐயா அப்படியே சில நொடிகள் அமைதியானார்.

பிறகு கவினின் தோளைத் தட்டி, "மகனே! ராக்கெட் விட்டு எதிரி நாட்டை அழிக்கிறதை விட, இப்படி ஒரு ராக்கெட் விட்டு பூமியை வாழ வைக்கிறது தான் உண்மையான அறிவியல். நீ என்னோட கனவை நிஜமாக்கிட்ட!" என்றார்.

பிறகு கூட்டத்தைப் பார்த்துச் சொன்னார், "இவ்வளவு பெரிய சிந்தனையை இவனுக்கு விதைச்சது யாரு?"

கவின் தயங்காமல் மாலதி டீச்சரை கை காட்டினான்.

கலாம் ஐயா மாலதி டீச்சரை அருகில் அழைத்து, "ஒரு நல்ல ஆசிரியர் மெழுகுவர்த்தி மாதிரி... தன்னை உருக்கிக்கிட்டு மாணவர்களுக்கு வெளிச்சம் தருவாங்க. இன்னைக்கு இந்த பையன் கண்ணுல நான் அந்த வெளிச்சத்தைப் பார்க்கிறேன்," என்று சொல்லி, தன் சட்டைப் பையில் இருந்த பேனாவை எடுத்து கவினுக்குப் பரிசாகக் கொடுத்தார்.

"கனவு காணுங்கள்... ஆனால் அந்த கனவு என்பது நீ தூக்கத்தில் காண்பது அல்ல... உன்னைத் தூங்க விடாமல் செய்வது!" என்று கலாம் ஐயா சொல்ல, கவின் அந்தப் பேனாவை நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டான்.

மாலதி டீச்சரின் கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர்.

பெரிய சாதனைகள் செய்ய வசதி முக்கியமல்ல; நல்ல சிந்தனையும், சரியான வழிகாட்டுதலும் இருந்தாலே போதும்.

அனைவருக்கும் இனிய குழந்தைகள் தின நல்வாழ்த்துகள்! 🌹🎓

#HappyChildrensDay #ChildrensDay #குழந்தைகள்தினம் #November14 #நவம்பர்14