இன்றைய தத்துவம் : இலட்சிய வாதம் (IDEALISM)

இன்றைய தத்துவம் :

இலட்சிய வாதம் அல்லது

கருத்து முதல் வாதம் என்று அழைக்கப்படும்

Idealism

--- எழுத்தாளர்.ஹரீஷ்

நாம் காண்பவை அனைத்தையும் எவ்வாறு புரிந்துகொள்வது என்ற அடிப்படையில் தத்துவத்தில் இரு முக்கியமான தரப்புகள் உண்டு. நம் கண்முன்னே பலவிதமான பொருட்களைப் பார்க்கிறோம். இப்பொருட்கள் உண்மையிலேயே அங்கு இருக்கிறதா, அவை நாம் பார்க்கும் குணங்களுடனேயே இருக்கிறதா என்ற கேள்விகளுக்கான பதில்களே இவ்விரு வாதங்களும். அவை Idealism என்றும் Materialism என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன.

Idealism என்ற சொல்லுக்கு பலவகை அர்த்தங்கள் உண்டு. லட்சியவாதம் என்ற அர்த்தம் அதில் ஒன்று. உலகத்தையும் தன் வாழ்வையும் குறித்து ஒருவர் மேலான லட்சியங்களைக் கொண்டிருப்பது லட்சியவாதம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆனால் Idealism என்ற சொல் தத்துவார்த்த தளத்தில் வேறொரு அர்த்தம் கொண்டிருக்கிறது. அதைக் குறிப்பாக புறவெளி குறித்த பார்வை எனலாம். இவ்வகை அர்த்தத்தைக் கொண்ட Idealism என்பதற்கு பொதுவாக ’கருத்து முதல்வாதம்’ என்ற கலைச்சொல் பயன்படுத்தப்படுகிறது. 

கருத்து முதல்வாதம் என்று சொல்லப்படுவது தத்துவத்தில் ஒரு பெரும் தரப்பைக் குறிக்கிறது. இதை ஒரு தனிப்பட்ட தத்துவக்கருத்து என்று சொல்வதை விட இது ஒரு வகைமை என்று சொல்வதே சரியாக இருக்கும். சாராம்சமாக இத்தரப்பு ’கருத்தை’ பிரதானப்படுத்துகிறது. கருத்து என்று சொல்லும்போது நம் எண்ணங்கள், சிந்தனை, நினைவுகள் ஆகிய எல்லாம் அடங்கும். புலனால் அறியப்படாத, ஆனால் நம் அகம் அறியும் அனைத்தையுமே கருத்து என்ற வரையறைக்குள் வைக்கலாம். 

கருத்து முதல்வாதம்  சிலவகை உட்பிரிவுகளைக் கொண்டிருந்தாலும் பொதுவாக அது நாம் காணும் இந்தப் புறவெளி நம் மனம் நமக்கு ஆக்கிக் கொடுப்பது என்று சொல்கிறது. இதில் மனம் எந்த அளவு ஆக்கலில் செயல்படுகிறது என்பது குறித்து அப்பள்ளிக்குள் பல தரப்புகள் உண்டு. 

அகத்தில் நாம் உணர்வதைத் தவிர புறத்தில் பொருள்கள் என்று ஏதும் கிடையாது என்பது கருத்து முதல்வாதத்தில் ஒரு வகை வாதம். அதன் இன்னொருவகைப் பார்வை நமக்கு வெளியே பொருட்கள் உண்டு; அதையே நம் புலன்கள் உணர்கின்றன. ஆனால் அவற்றை நம் அகம் அறியும் போது அவற்றில் பலவிதமான மாற்றங்கள் நிகழ்த்தப்படுகின்றன. கடைசியாக நாம் கண்டதாக நாம் நினைக்கும் காட்சி நம் புலனுக்கும் அகத்திற்கும் இடையே ஏற்பட்ட மாற்றங்களால் திரிக்கப்பட்ட காட்சியாகும். அதனால் நம் அகம் நாம் காணும் காட்சிகளில் பங்கு வகிக்கிறது. 

பொருள் முதல்வாதம் என்பது, ஒருவர் எளிதில் கணித்துவிடக்கூடிய வகையில், மேலே சொன்ன வாதத்திற்கு எதிரானது. நம் அகத்தை மீறியும் புறத்தே பொருட்கள் உண்டு, காட்சிகள் திரிக்கப்பட்டாலும் பொருட்களுக்கென்று பெரும் பங்கு இருக்கிறது என்கிறது.

பிளேட்டோவின் தத்துவமானது கருத்து முதல்வாத சாயல் கொண்டது. அவரது தத்துவத்தின் படி மெய்யிருப்பானது கருத்துக்களே. நாம் புலன் வழி காண்பவை அனைத்தும் மாறிக்கொண்டே இருக்கின்றன. அதனால் அவைகளை உண்மையென எடுத்துக்கொள்ள முடியாது. முற்றொழுங்கு(perfection) கொண்ட கருத்துக்களே நிலையானவை மற்றும் மெய்யானவை. உதாரணத்திற்கு வட்டம் எனும் கருத்து எண்ணங்களில் முற்றொழுங்கு கொண்டதாக இருக்கிறது. ஆனால் புறத்தில் நாம் காணும் ஒவ்வொரு வட்டமும் முற்றொழுங்கில் குறைபாடுடைய வட்டங்களே. நாம் புலன் வழியே அறியாத இம்முற்றொழுங்கு கொண்ட கருத்துக்களை நாம் எங்கிருந்து அறிகிறோம்? கருத்துலகில் இருப்பதையே நாம் அறிகிறோம். அதை அறிவதற்கு நம் மனதின் மூலம் வழியிருக்கிறது. பிளேட்டோவின் தத்துவம் கருத்து சார்ந்ததாக இருந்தாலும் அவை மையப்படுத்தும் கருத்துக்கள் மனதுக்கு அப்பால் இருப்பது. அகவெளி, புறவெளி போல அக்கருத்துக்கள் தங்களுக்கேயான ஒரு கருத்துவெளியில் இருக்கிறது. 

அதனால் பிளேட்டோவின் இந்த வாதத்தை முழுமையான கருத்து முதல்வாதம் என்று சொல்லிவிட முடியாது. ஏனெனில் இங்கு புறத்தை இவ்வாறு காட்சிபடுத்தும் செயலில் அகத்தின் பங்கு பெரிதாக ஒன்றுமில்லை. கருத்து முதல்வாதம் புறத்தை தோற்றப்படுத்துவதில் கணிசமான பங்கு வகிக்கிறது. ஒன்று காண்பவை எல்லாம் அகம் உண்டு செய்வதே என்கிறது, இல்லையெனில் அகம் காண்பவற்றின் உண்மை நிலையைத் திரித்து இவ்வாறு காட்சிபடுத்துகிறது என்கிறது. பிளேட்டோவின் தத்துவம் புறத்தின் குறைபாட்டை அதன் மெய்யற்ற நிலைக்குக் காரணமாக அகத்தைச் சொல்வதில்லை. அது இவ்வுலகம் அமைப்புற்ற விதத்திலேயே அந்தக் குறைக்கான காரணம் உள்ளதாகக் காண்கிறது. பிளேட்டோவின் குகை உருவகத்தை எடுத்துக்கொண்டால் குகைக்குள் இருக்கும் மனிதர்கள் பார்க்கும் நிழல்கள் அவர்கள் அகத்தால் உருவாக்கிக் கொடுக்கப்படுவதல்ல. அது அந்த குகையின் அமைப்பு அங்கு எரியும் நெருப்பு மற்றும் அங்கு தோன்றும் பொருட்களால் காட்டப்படுவது. மனித அகத்தால் உருவாக்கப்படும் நிழல்கள் அல்ல,

டேக்கார்டே(René Descartes) எண்ணங்களை மையப்படுத்திய தத்துவத்தை உருவாக்கியவர் என்றாலும் அவர் புறவெளியை மறுத்தவர் அல்ல. அவர் பதில் சொல்ல நினைத்தது புறவெளியைக் குறித்து ஐயப்படும் ஐயவாதிகளுக்கு. இந்த உலகைக் குறித்த எந்த ஞானத்தையும் பெற்றுவிட முடியாது என்பது ஐயவாதிகளின் தரப்பு. அவர்கள் நிராகரிப்பது அறிவை அடைய உதவும் அனைத்து மூலங்களையும். அகமும் புலன்களும் இரண்டும் உண்மையை நமக்குக் காட்டுவதில்லை என்பதே அவர்களின் தரப்பு. அன்று உருவாகி வந்து கொண்டிருந்த நவீன அறிவியலுக்கு இது மிகவும் சிக்கலாக அமைந்தது. இதற்கு எதிராக புறவெளியின் இருப்பை நிரூபிக்க நினைத்தார் டேக்கார்டே.  

அதற்கு டேக்கார்டேவுக்கு வலுவான அடிப்படை உண்மை ஒன்று தேவைப்பட்டது. அந்த உண்மையை அவர் அகம் அறியும் எண்ணங்களில் இருந்து எடுத்தார். நான் எண்ணுகிறேன் அதனால் நான் இருக்கிறேன் என்ற அவரது பிரபலமான வரியை நம்மில் பலர் அறிந்திருக்கலாம் – I think therefore I am. டேக்கார்டேவின் வாதமும் கருத்து முதல்வாதம் அல்ல. அவர் அறியும் மூலங்களில் சிந்தனைக்கு, பகுத்தறிவிற்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். புலனறிவை விட பகுத்தறிவை மையமாகக் கருதினார். ஆனால் புறவெளியை அவர் வெறும் கருத்துக்களால் ஆனது என்று கூறவில்லை. உண்மையில் அவர் ஓர் இருமைவாதி – Dualist. பொருள்வெளி, அகவெளி என்று அறிபவற்றை இரண்டாகப் பிரித்தார்.

பெர்க்லி(George Berkeley) கருத்து முதல்வாதத்தை ஆதரித்தார். லாக்(John Locke) போன்றோர் முன் வைத்த புலனறிவு வாதத்துக்கு எதிராக அவர் கருத்து முதல்வாதத்தை முன் வைத்தார். உயிரற்ற பொருட்களுக்குக் காரண காரிய குணம் இருப்பதில்லை. அவை ஆன்மாவை உடைய உயிர்களுக்கே உள்ளது என்றார்.  பெர்க்லியுடைய கருத்து முதல்வாதம் அகவய கருத்து முதல்வாதம் எனப்படுகிறது. பார்ப்பவை அனைத்தும் பார்ப்பவரின் கருத்தையே என்பதாக அது கூறுகிறது. இதன் முற்றிய நிலை Solipsism எனப்படுகிறது.

பெர்க்லி லாக்கிற்கு எதிர்வினையாற்றினார். லாக்கைப் பொறுத்தவரை உலகில் எல்லாமே பொருட்களின் மூலமாக நிகழ்பவையே. மனித புலனிற்கும் அறிவிற்கும் அப்பாற்பட்டு பொருட்கள் உண்மையாக இருக்கின்றன. அறிபவை நிகழ்பவை எல்லாம் பொருட்களின் இயக்கத்தின் வழியாக நிகழ்கின்றன. சில வகை தோற்ற மயக்கங்கள் இருக்கலாம். உதாரணம் – நிறம். நிறத்திற்கென்று தனிப்பட்ட இருப்புநிலை கிடையாது. அது பார்ப்பவரின் நிலை, பார்க்கப்படும் பொருளின் அமைப்பு நிலை மற்றும் பல சூழல்களின் காரணமாக நிறங்கள் வெளிப்படுகின்றன. ஆனால் அந்த நிறம் வெளிப்படும் பொருள் அதற்கு உண்டான பருமையுடன் இருக்கிறது.

பெர்க்லிக்கு இந்த வாதத்தில் ஏற்பு இல்லை. புலனை மட்டும் வைத்து புறத்தை அறியும் நமக்கு, எவ்வாறு புறப்பொருள்கள் இருக்கின்றன என்று நிச்சயமாகக் கூற இயலும்? ஏற்கனவே, டேக்கார்டே சமாளிக்க நினைத்த, ஐயவாதிகள் புலனறிவுக்கு எதிராக ஏராளமான வாதங்களை வைத்துள்ளனர். மீண்டும் புலனறிவை மையப்படுத்தி புறத்தின் இருப்பை நிறுவினால் அதை ஐயவாதிகள் மீண்டும் உடைப்பது சுலபம்.

மேலும் பெர்க்லி இவ்வகை பொருளை மையப்படுத்திய பார்வை மக்களை பொருள்வய வாழ்க்கைக்கும் நாத்திகத்திற்கும் இட்டுச் செல்லும் என்று கருதினார். லாக்  புறவெளியை முழுவதுமாக ஓர் இயந்திரத்தைப் பார்ப்பதுபோல் பார்க்கிறார். இறைசக்திக்கு இடமில்லா வெறும் வெற்று இயந்திரப் பார்வை பெர்க்லிக்கு ஏற்புடையதாக இல்லை. அதனால் லாக்கின் தத்துவத்திற்கு எதிராக தீவிரமாக எதிர்வினையாற்றினார்.

லாக்கே தனது தத்துவத்தில் ஒத்துக்கொண்டது போல நாம் அறிவதெல்லாம் நம் புலன்வழி நமக்கு கிடைக்கும் உணர்வுகளையே. இவ்வுணர்வுகள் வெளியில் இருப்பவற்றைச் சரிவர நமக்குத் தோற்றுவிப்பதில்லை என்ற கருத்தையும் லாக் ஏற்கிறார். இருப்பினும் வெளியிலிருக்கும் பொருட்கள் பருமைத்தன்மை உடையவை என்கிறார்.  ஐயவாதிகளுக்கு இவ்வகை முரண்கள் வசதியாக அமைவதாலும், கடவுளற்ற ஓர் உலகப் பார்வையை லாக் முன்வைப்பதாலும் இந்த முரணைக் களைய நினைத்தார் பெர்க்லி. அதற்காக அவர் கண்டடைந்த வழி பருப்பொருட்கள், புறவெளி ஆகிய அனைத்தையும் மறுப்பது.

பெர்க்லியின் தத்துவமே முதலாவதும் முழுமையானதுமான கருத்து முதல்வாதப் பார்வை கொண்டது என்று கருதப்படுகிறது. இவர் புறத்தில் காண்பது எல்லாமே நம்மில் எழும் கருத்துக்களையே என்கிறார். இப்படிச் சொல்வதினால் ஐயவாதிகளால் நாம் காணும் காட்சியை ஐயத்திற்குள்ளாக்க முடியாது என்கிறார். காணும் காட்சி நம்மைத் தாண்டிய பொருளாக இருக்கும்போதே அதன் மீது ஐயம் எழுப்பமுடியும். காணும் காட்சி நம்முடைய கருத்துக்களாக இருக்கும்பட்சத்தில் அவற்றின் உண்மை நிலையைப் பற்றியும் அவற்றின் இருப்பைப் பற்றியும் ஐயப்படவே முடியாது என்கிறார். இருப்பதால் தான் காண்கிறோம். இருப்பு உடையது காண்பதற்குரியது – Esse est percipi என்பது பெர்க்லியின் பிரபல கூற்று.

இம்மானுவேல் காண்டின்(Immanuel Kant) தத்துவத்தை மீறுநிலை கருத்து-முதல்-வாதம்(Transcendtal idealism) என அழைக்கலாம். காண்டின் கருத்து முதல்வாதம் அறிவியங்கியல் நோக்கிலானது. அவர் எவ்வாறு புறவெளியைக் குறித்து இப்படிப்பட்ட பட்டறிவை அடைகிறோம் என்று ஆராய்ந்தார். பகுத்தறிவுத் தரப்புக்கும்(Rationalism) பட்டறிவுத் தரப்புக்கும்(Empiricism) இருந்த வாதங்களுக்கு ஒன்றின்றி மற்றொன்று வீண் என்று முடிவு எழுதினார்.

அறிவொளி காலகட்டத்தில் வளர்ந்து வந்த அறிவியல் பகுத்தறிவு வளர்ச்சியினால் இறை நம்பிக்கை மறுப்பும் அதனோடு சேர்ந்து ஒழுக்க நெறிகளும் சீர்குலையக்கூடும் என நம்பி அறிவொளி காலத்திற்கு ஏற்றாற்போல் ஒழுக்க விதிகளை வகுத்துத் தந்தார்.

அறிதல் எனும் செயல்பாட்டை அவர் கூர்ந்து ஆராய்ந்தார். அவர் தத்துவத்தின்படி நாம் காணும் காட்சிகள், பட்டறிதல்கள் அனைத்தும் நம்மை மீறி, நம்மைச் சாராது இருப்பவற்றின் பிரதிபலிப்புகள். இப்பிரதிபலிப்புகளை அவர் தோற்றப்பிரதி – Phenomenon என்கிறார். நம் புலன் வழி அடையும் உணர்வுகளுக்கும் நம் அகம் அறியும் காட்சிகளுக்கும் இடையில் இருக்கும் சில அக உருக்களால் (apriori forms) இத்தோற்றப்பிரதிகள் உருவாக்கப்படுகின்றன. உதாரணத்திற்கு நாம் காணும் காட்சியில் தோன்றும் காலம் மற்றும் வெளி போன்றவை எல்லாம் நம் அகம் புலன்வுணர்வின் மீது ஏற்றும் உருக்கள். நமக்கு புலன் உணர்வை ஏற்படுத்தும் இருப்பு அந்த குணங்களைக் கொண்டிருக்கிறது என்று நம்மால் சொல்ல முடியாது. அதே போல் காரண காரியத் தொடர்பும் நம் அகவுருக்களால் புலன் உணர்வுகளின் மீது திணிக்கப்படுவது என்கிறார்.

இந்த அகவுருக்களை நாம் புறத்தில் இருந்து அடையவில்லை. இவை அகத்தின் பகுதியாக அதன் அமைப்பாக எப்போதுமே இருப்பது. இந்த அகவுருக்கள் நம் கண்களைப் போன்ற அனைத்து அறிவுப் புலன்களின் மேலும் அணிவிக்கப்பட்ட நிரந்தர கண்ணாடி போல. இந்தக் கண்ணாடியின் வழியன்றி வேறு வகையில் நாம் காண இயலாது. அதனால் நம் அறிதல் என்பது இந்த அகவுருக்களின் மூலம் நாம் அடையும் பட்டறிவிற்கு உட்பட்டது. பகுத்தறிவுவாதிகள் எண்ணுதலுக்கு பிரதானம் கொடுத்து அது வழியே நாம் நம்மை மீறிய அதாவது மீறுநீலை(transcendental) இருப்புகளை அறிய முடியும் என்பதற்கு எதிராக, அவ்வாறு இயலாது; இந்த அகவுருக்களை மீறி வேறு எதையும் சிந்தித்து அறிந்துவிடமுடியாது என்கிறார். அதேபோல் பட்டறிவுவாதிகளின் தரப்பை எதிர்த்து, காணும் காட்சிகளெல்லாம் அவ்வண்ணமே அங்கு இருப்பதில்லை; அவை நம் அகவுருக்களால் திரிபு அடைந்தவை என்கிறார்.

காண்ட் பெர்க்லியைப் போல் சர்வமும் கருத்தென்று சொல்லிவிடவில்லை. நம்மைச் சாராது இருக்கக் கூடியவற்றை ஏற்கிறார். அதே சமயம் நம் அகவுருக்கள் தான் நம் அறிதலை வடிவமைக்கின்றன என்கிறார். இங்கு அகவுருக்கள் என்ற கருத்து நம் அனுபவத்தை கட்டமைப்பதில் பிரதான வேலை செய்கிறது. இது அறிவியங்கியல் ரீதியிலான கருத்து முதல்வாதப் பார்வையாகும்.

காண்ட் வரலாற்றில் மிக முக்கியமான ஒரு தத்துவவாதி. அவருக்குப் பின்வந்த அனைத்து தத்துவவாதிகளின் மீதும் அவரது தாக்கம் இருந்தது. காண்டின் தத்துவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு ஜெர்மானிய கருத்து முதல்வாதப் பள்ளி ஒரு பெரும் தரப்பாக வளர்ந்தது. ஹேகல் அதன் முக்கிய தத்துவவாதி ஆவார்.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் மாபெரும் கருத்துமுதல்வாதப் பள்ளி ஒன்று இயங்கியது. மீபொருண்மை ஊகங்களின் உச்சக்கட்ட காலம் அது. மானுட பகுத்தறிவின் மீது பெருநம்பிக்கை கொண்டிருந்த அந்த கருத்துமுதல்வாதப் பள்ளி மானுடத்தின் பல அடிப்படை கேள்விகளுக்கு பதில்சொல்ல முயன்றது. காண்பவை சிந்திப்பவை அனைத்தையும் ஒரு தத்துவ அமைப்புக்குள் கொண்டு வர நினைத்தது. இவையனைத்தும் ஜெர்மானிய அறிஞர்களால் நிகழ்த்தப்பட்டதால் அந்த தத்துவத் தரப்பு ஜெர்மானிய கருத்துமுதல்வாதம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

இந்த தத்துவப் பள்ளி காண்டில் இருந்து தொடங்குகிறது. காண்டின் தத்துவங்கள் தத்துவ வரலாற்றிலேயே ஒரு திருப்பு முனை. அதற்குப்பின் வந்த அனைத்து தத்துவச் சிந்தனைகளிலும் அது தாக்கம் செலுத்தியது. காண்ட் பகுத்தறிவு வாதத்திற்கும் புலனறிவு வாதத்திற்கும் (rationalism and empiricism) உள்ள முரணை முடித்துவைக்க நினைத்தார். அதனால் அவர் மீறுநிலை கருத்துமுதல்வாதத்தை (transcendental idealism) உருவாக்கினார்.



மேற்கத்திய தத்துவத்திற்கு அன்றைய நிலையில் ஒரு ஊக்கப் பின்புலமாக இருந்தவை புதிய அறிவியல் பார்வைகளும், மதம் சார்ந்த பார்வைகளும். புதிதாக வளர்ந்து வந்த அறிவியல் தரப்பானது பலவகைகளில் அன்றைய மனிதர்களின் பார்வையில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது. இதுவரை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு வந்த அனைத்துப் பார்வைகளையும் ஒழுக்கவிதிகளையும் அது கேள்விக்குள்ளாக்கியது. இரு தரப்புகளுக்கும் தோன்றிய இந்த முரணை சரிசெய்யும் விதமாகவே நாம் நவீன தத்துவத்தின் பெரும்பகுதியைப் பார்க்க முடியும். டேக்கார்ட் அதைச் செய்வதைப் பார்க்கலாம், பார்க்லியும் அதைச் செய்தார், காண்டும் அதற்காக தனது தத்துவ கருத்துக்களை உருவாக்கினார். 

அடிப்படையில் கிறித்துவ மதத்தில் உள்ள சுதந்திர செயலூக்கம் (free will) என்ற சிந்தனையை அன்று வளர்ந்துவந்த அறிவியல் மிகவும் சந்தேகிக்க வைத்தது. உலகில் பல்வேறு வகையான பொருட்களும் அறிவியல் கொள்கைகளுக்கு இணங்க நடக்கும்போது மனிதனின் செயல்கள் தன்விருப்பத்தால் நடத்தப்படுவதா இல்லை அதுவும் ஏதோ முன்நிர்ணயிக்கப்பட்ட விதியினால் நிகழ்த்தப்படுவதா என்ற சந்தேகம் எழுகிறது. இதற்கு தத்துவவாதிகள் பலவகையான பதில்களை முன்வைத்தனர். காண்ட் இதற்கு பதில்சொல்லும் விதமாக reality என்பதை இருவகையாகப் பிரித்தார். ஒன்று, நாம் காண்பது. அது நமக்கு வெளியே இருப்பவை மூலமாகவும் நம் அகவுருக்களாலும் நமக்கு உண்டாக்கி அளிக்கப்படுவது. அதை தோற்றப்பிரதி(Phenomenon) என்கிறார். இன்னொன்று, நாம் உணராமல் அதுவாகவே உள்ள ஒன்று Noumenon. தோற்றப்பிரதியில் அனைத்தும் இயந்திர பௌதீகப் பார்வைக்கு ஏற்றாற்போல் இயங்குகின்றன. ஆனால் Noumenon என்பதில் சுதந்திர செயலூக்கத்திற்கு இடமிருக்கலாம் என்கிறார் காண்ட்.

இதில் Noumenon என்பதை ஒரு விளக்கத்தின் பொருட்டே காண்ட் முன்வைக்கிறார். அதற்கு அவர் தர்க்கபூர்வமான நிரூபணம் ஏதும் கொடுப்பதில்லை. அதை விசுவாசத்தின் பேரில் ஒழுக்க நடவடிக்கைகளுக்காக ஒருவர் ஏற்றுக்கொள்ளலாம் என்று சொல்கிறார். 

ஜெர்மானிய தத்துவவாதிகள் காண்டின் தத்துவத்தை மதித்தபோதிலும் அதில் சில குறைகளைக் கண்டார்கள்.  அவர்கள் ஒரு கருத்தாக்கத்தை உருவாக்கிவிட்டு வேறொன்றுக்குச் செல்லும் நோக்கம் கொண்டவர்கள் அல்ல. தத்துவத்தின் பல பிரிவுகளை இணைத்து ஒரு குறிப்பிட்ட அமைப்புமுறைக்குள் பொருத்த (systematize) நினைத்தார்கள். காண்டின் தத்துவம் ஒரு அமைப்பாக முழுமை அடையவில்லை என்று அவர்கள் கருதினார்கள். அதனால் அதை  முழுமையான ஒரு தத்துவ அமைப்பாக மாற்றிட முற்பட்டார்கள். அந்த மொத்த தத்துவ அமைப்பையும் ஒரு அடிப்படைக் கொள்கையிலிருந்து துவங்க நினைத்தார்கள். 

இதை முதலில் தொடங்கிவைத்தவர் ரயின்ஹோல்ட்(Karl Leonhard Reinhold) என்ற தத்துவவாதி ஆவார்.இவர் தத்துவத்தை பொதுமக்களிடம் எடுத்துச்செல்ல நினைத்தார். தத்துவம் வெறும் கோட்பாட்டு அளவில் சுருங்கிவிடாமல் அது மக்களுக்கு அறத்தையும் ஒழுக்கத்தையும் உருவாக்கிக்கொடுக்கும் அடிப்படையாக அமையவேண்டும் என்று கருதினார். அறிவொளி காலகட்டத்தில் பகுத்தறிவிற்கு முக்கியத்துவம் அதிகரித்து மத நம்பிக்கைகள் பின்செல்லத் தொடங்கிய காலத்தை கணக்கில் கொண்டால் இதன் அவசியம் நமக்குப் புரியும். மத விழுமியங்களால் வழிநடத்தப்பட்ட மக்கள் அவற்றை விமர்சனத்துக்கு உள்ளாக்குகையில் அவர்களை வழிநடத்த வலுவான தத்துவ அடிப்படை அவசியமானது.

ரயின்ஹோல்ட் தத்துவம் ஒழுங்கமைவுடன் அமையவேண்டும் எனக் கருதினார். முழுமையான ஒரு தத்துவ அமைப்பு உருவாவதன் அவசியத்தைச் சொல்லி அது அடிப்படைக் கருத்தில் இருந்து வளர்த்தெடுக்கப்படவேண்டும் என்று கருதினார். அவரின் சிந்தனைகளில் ஊக்கம் பெற்று அந்தச் செயலை மேற்கொண்டு எடுத்துச் சென்ற முக்கியமான தத்துவவாதி ஃபிஷ்ட (Johann Gottlieb Fichte).



 காண்டின் தத்துவம் மீபொருண்மை அறிதல் முறையை விமர்சித்து அதன் போதாமைகளை முன் வைக்கிறது. இருப்பினும் அது மீபொருண்மை ஊகங்களை அடிப்படையாக கொண்ட ஜெர்மானிய தத்துவத்துக்கு எவ்வாறு அடிப்படையாக ஆக முடியும்? அந்த அடிப்படை மாற்றத்தைச் செய்தவர் ஃபிஷ்ட. 

காண்டின் தத்துவத்தில் இருக்கும் ஒரு முரணைக் களைவதன் மூலம் ஃபிஷ்ட தனது தத்துவத்தை உருவாக்கினார். காண்டின் thing-in-itself என்ற கருத்து அவரது தத்துவத்தில் பொருந்தாத ஒன்றாக ஃபிஷ்ட நினைத்தார். Thing-in-itself என்பது தான் நாம் புலன் வழியாகவும் அகம் வழியாகவும் தோற்றப்பிரதியாக திரித்து அறிகிறோம். இப்படிச் சொல்லும் போது thing-in-itself என்பது நாம் காண்பதை உருவாக்கும் காரணமாக ஆகிவிடுகிறது. ஆனால் காண்ட் காரண காரிய உறவு என்பது மனித அகத்தில் உள்ளவை என்கிறார். நமக்கு வெளியில் இருப்பவை காரண-காரிய உறவுகள் அற்றுக் கிடந்தாலும் அவற்றை அவ்வாறு நாம் காண இயலாது. காண்பவைகள் அனைத்திலும் காலம்-வெளி, காரண-காரிய உறவு போன்ற அகவுருக்களை ஏற்றியே நம்மால் அறியமுடியும்.

காரண-காரிய உறவு மனித அகத்துக்கு உட்பட்டது எனும்போது மனித மனத்திற்கு அப்பாற்பட்டு இருக்கும் thing-in-itself என்பது மனித அகத்தின் ஈடுபாடு இல்லாமல் ஒரு செயலுக்குக் காரணமாக அமைகிறது என்று சொல்வது முரண். அதனால் ஃபிஷ்ட thing-in-itself என்ற கருத்தை காண்டின் தத்துவத்தில் இருந்து விலக்கிவிட நினைத்தார். ஆனால் அந்தக் கருத்தை எடுத்தால் நாம் காணும் அனைத்தையும் விளக்குவதற்கு ஒரு மாற்றுமுறையை வைத்தாக வேண்டும். அப்படி மாற்றாக ஃபிஷ்ட முன்வைத்தது Absolute ego என்ற பெருஞ்சுயத்தை.

காண்டின் கவனமான அறிவியங்கியல் சார்ந்த கருத்துமுதல்வாதத்தை எடுத்து மீபொருண்மை கருத்து முதல்வாதமாக மாற்றினார். அறிவியங்கியல் கருத்துமுதல்வாதம் என்று சொல்வது காண்டின் அகவுருக்களை குறிக்கும். நாம் அறிவது வெளியே இருப்பனவற்றுடன் நம் அகம் சேர்க்கும் உருக்களை. அதனால் காண்பவை அனைத்தும் வெளியே இருப்பவை என்று சொல்ல முடியாது. அதில் நம் அகத்தின் பங்கும் உண்டு. ஆனால் ஃபிஷ்ட செய்த மாற்றம் வெளியே ஒன்றுமில்லை இருப்பது ஒரு சுயம் மட்டுமே, அந்த சுயத்தின் வெளிப்பாடே அனைத்தும் என்று மாற்றினார்.

 ஃபிஷ்ட காண்டின் தத்துவத்தில் அடிப்படையான மாற்றங்களைச் செய்தபோதிலும் அதன் பிறபகுதிகளின் பெருமதிப்பை உணர்ந்திருந்தார். ரயின்ஹோல்ட் எண்ணியதுபோல காண்டின் தத்துவத்தை ஒரு அடிப்படையான கருத்தில் இருந்து தர்க்கப்பூர்வமாக வளர்த்தெடுக்க நினைத்தார். அவர் தத்துவமானது அனைத்து அறிவுத்துறைக்கும் அடிப்படையானது; அதனால் தத்துவத்தின் ஆதார கருத்தானது பிற அறிவுத்தரப்புகளைச் சார்ந்து இருக்கமுடியாது. தத்துவ அமைப்பை உருவாக்கும் முறையானது கணித தேற்றங்களை உருவாக்கும் முறையைப் போன்று தர்க்கப்பூர்வமாக அமையவேண்டும் என்று நினைத்தார். ஸ்பினோஸா தனது தத்துவ கருத்துக்களை யூக்லீடின் கணித தேற்றங்களைப்போல் தர்க்கமுறையில் முன்னரே வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். ஃபிஷ்ட அதே போன்ற முறையைக் கையாள நினைத்தார்.

அனைத்துக்கும் அடிப்படையான கருத்தை எங்கிருந்து எடுப்பது? இந்த பிரச்சினைக்கு இரண்டு வழிகள்தான் உள்ளன. ஒன்று காண்பவை அனைத்தும் நம் அகம் உண்டாக்கித் தருவது என்ற கருத்தைக் கொண்டு அனைத்தையும் விளக்கவேண்டும் அல்லது நாம் காணும் அனைத்தும் வெளியிலிருப்பவை நம் புலன்களில் உண்டுபண்ணும் தாக்கங்களே என்ற எண்ணத்திற்குச் செல்லவேண்டும். காண்ட் இவை இரண்டுக்குமான சமரசப்புள்ளியைத் தொட்டு தனது தத்துவத்தை உருவாக்கினார். ஆனால் ஃபிஷ்ட அகம் தோற்றுவிப்பதே அனைத்தும் என்ற கருத்துமுதல்வாதத் தரப்பை எடுத்து தத்துவத்தை உருவாக்கத்தொடங்கினார்.

நம் சிந்தனைகள் எல்லாவற்றுக்கும் பின் ஒரு சுயம் இருக்கிறது. நம் எண்ணங்கள் அனைத்தும் ஏதோ ஒன்றினைக் குறித்து நிகழ்கின்றன. ஏதோ ஒரு விஷயத்தைக் குறித்து நம் மனது எண்ணுகிறது. நாம் எந்த விஷயத்தைப் பற்றி எண்ணுகிறோமோ அது நம் அகத்தில் ஒரு அறிபடுபொருளாக(Object) ஆக்கப்படுகிறது. நமது சுயத்தைப் பற்றி சிந்தித்தாலும் சுயம் ஒரு அறிபடுபொருளாக ஆக்கப்பட்ட பின்னரே  சிந்திக்கப்படுகிறது. இருப்பினும் சுயம் முழுமையாக அறிபடுபொருளாக ஆக்கப்படுவதில்லை. சுயத்தை எவ்வளவு தான் நாம் அறிபடுபொருளாக ஆக்க முயற்சித்தாலும் அந்த மாற்றத்தை அடையாத சுயம் எஞ்சி நிற்கிறது. இதை மீறுநிலை சுயம் (transcendental ego) என்கிறார் ஃபிஷ்ட.

உதாரணத்துக்கு ஒரு நாற்காலியைப்பற்றி சிந்திப்பதாகக் கொள்வோம். இங்கு சிந்தனைசெய்யும் சுயத்தை புறவயப்படுத்தி சிந்திக்க முயல்வோம். அதனால் நாற்காலியை பற்றி சிந்திக்கும் உங்களைப்பற்றி சிந்தியுங்கள். இப்போது நாற்காலியைப்பற்றி சிந்திப்பவரைப்பற்றி சிந்திக்கும் உங்களைப்பற்றி சிந்தியுங்கள். மீண்டும் நாற்காலியைப்பற்றி சிந்திப்பவரைப்பற்றி சிந்திப்பவரைப்பற்றி சிந்திக்கும் உங்களைப்பற்றி சிந்தியுங்கள். இப்படியே முடிவில்லாது சுயத்தை புறவயப்படுத்திக் கொண்டே செல்லலாம் எவ்வளவு தான் நாம் சுயத்தை புறவயமாக எடுத்து சிந்திக்க நினைத்தாலும் புறவயத்துக்கு வராது எஞ்சி நிற்கும் சுயம் இருக்கவே செய்யும்.

இந்த சுயத்தைப்பற்றி நாம் எப்படி அறிகிறோம்? அறிபவை எல்லாம் புறவயப்படுத்திய பின்னரே அறிய முடிகிறதென்றால் புறவயப்படுத்துதலுக்கு உள்ளாகாதது பற்றி நாம் எவ்வாறு அறிய முடியும்? அது இருக்கிறது என்று எதை வைத்துச் சொல்ல முடியும்? ஃபிஷ்ட இந்த சுயத்தை அதன் செயல்பாட்டின் வழியாக நாம் அறிவதாக சொல்கிறார். நாம் எண்ணும் ஒவ்வொரு எண்ணத்திலும் இந்த சுயத்தின் செயல்பாடு பொதிந்திருக்கிறது என்கிறார்.

தன்னுணர்வு என்பது ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும் செயலுக்கும் இன்றியமையாதது. அந்த தன்னுணர்வை ஏற்படுத்துவது இந்த மீறுநிலை சுயமே. அச்சுயத்தின் செயல் வெளிப்பாடே தன்னுணர்வு ஆகும். இச்சுயத்தை ஒரு போதும் நாம் அறிந்துவிட முடியாது ஆனால் அதன் செயல்பாட்டை உணராது நாம் பிரக்ஞையுடன் இருந்துவிட முடியாது என்கிறார்.

இப்படிச் சொல்வதற்கு என்ன ஆதாரம் என்று ஒருவர் கேட்டால், ஃபிஷ்ட கேட்பவர் அவரது அக இயக்கத்தையே கூர்ந்து கவனித்து இதற்கு ஆதாரம் தேடச் சொல்வார். அறிபடுபொருளாக மாற்றமுடியாத சுயத்துக்கு எந்தவித தர்க்க பூர்வமான நிறுவுதலையும் தர முடியாது. அது உணரப்பட வேண்டியது. அதே சமயம் இது பக்தி, நம்பிக்கை ஆகியவற்றால் உணரப்படவேண்டியது என்று சொல்லவுமில்லை. அவ்வகையில் இது மதங்கள் முன்வைக்கும் ஞானத்தைப்போல் இல்லை. இது தத்துவார்த்த ரீதியிலான அறிதல். ஒவ்வொருவரும் தம் அகத்தில் உணரக்கூடியது. ‘நாம் பிரக்ஞையுடன் இருக்கும் போது நமக்கு தன்னுணர்வு இருக்கிறது. இந்த தன்னுணர்வு நமது ஒவ்வொரு எண்ணத்திலும் பொதிந்திருக்கிறது. இந்த தன்னுணர்வு நாம் அறியாத சுயத்தின் செயல் வெளிப்பாடு’. 

ஒரு முழு தத்துவ அமைப்பிற்கான அடிப்படையாக விளங்கக்கூடிய ஒரு தோற்றுகைக் கருத்தை வளர்த்தெடுக்க வேண்டும்  எனும் கனவுக்கு, மேலே கூறிய வாதம் ஒரு அடிப்படையாக அமைந்தது. அதாவது மேலே சொன்ன இந்தப் புள்ளி தத்துவத்திற்கே ஆதாரப்புள்ளியாக அமையக்கூடியதாகும். அடுத்த தத்துவ கருத்தையும் அவர் மனதை அவதானிப்பதிலிருந்தே எடுத்து முன்வைக்கிறார். 

ஆனால் அனைத்துக்கும் அடிப்படையாக விளங்குவது ஒரு தனிப்பட்ட மனிதரின் சுயமோ அகமோ அல்ல. ஒரு வரம்புக்குட்பட்ட தனி அகம் உண்டாக்குபவையே இவையனைத்தும் என்னும் வாதம் Solipsism என்று சொல்லக்கூடிய குறுகலான கருத்துமுதல்வாத பார்வைக்கு இட்டுச் செல்லும். அது பல தர்க்க முரண்களுக்கு எடுத்துச் செல்லக்கூடியது. அதனால் இவை அனைத்தையும் உண்டு செய்வது வரம்பில்லாத ஒரு பெருஞ்சுயமாக இருக்கவேண்டும். வரம்புக்குட்பட்ட அனைத்து சுயங்களுக்கும் வேராக அமைந்திருக்கும் பெருஞ்சுயத்தின் இயக்கத்தையே நாம் உணர்கிறோம்.

பெருஞ்சுயம் படைத்தளிப்பதே நாம் உணரும், நாம் காணும் விஷயங்கள் அனைத்துமாகும். ஜெர்மானிய கருத்துமுதல்வாதிகள் நாம் நம் மனதில் தோன்றும் எண்ணங்களையே வெளியில் பார்க்கிறோம் என்று சொல்லவில்லை. அதற்குப் பதிலாக ஒரு பெரும் அகத்தின் ஒரு பெரும் எண்ணத்தின் வெளிப்பாட்டையே நாம் காண்கிறோம் என்கிறார்கள்.

இந்த பெருஞ்சுயம் சில காரணங்களால் தன்னை இவ்வாறு வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது. பெருஞ்சுயம் தன்னை posit செய்து கொள்வதாகக் கூறுவார்கள். அதாவது அது தன்னையே முன்வைக்கிறது. பெருஞ்சுயம் வரம்புக்குட்பட்ட சுயமாகவும், சுயத்துக்குமுன் விரிந்து கிடக்கும் சுயமல்லாத அனைத்தாகவும் தன்னை வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது. நாம் காண்பவை அனைத்தும் பெருஞ்சுயம், சுயமல்லாத ஒன்றாக வெளிப்படுத்தப்பட்டு, சுயத்துக்கு காண்பிக்கப்படுவதே. ஆனால் அறிவதும் அறியும் பொருளும் ஒன்றிலிருந்து வெளிப்படுபவைகளே. அதனால் வரம்புக்குட்பட்ட சுயமாக(subject) இருந்து நாம் காணும் இப்பிரபஞ்சம் அனைத்தும் பெருஞ்சுயத்தின் வெளிப்பாடே. நாமும் பெருஞ்சுயத்தின் பகுதியே. அதனால் ஜெர்மானிய கருத்துமுதல்வாதத்தை நாம் ஒற்றையிருப்புவாதம் (Monism) எனலாம்.

***

நன்றி :   எழுத்தாளர் ஹரீஷ், மற்றும்  திரு நேயம் சத்யா,  தத்துவங்களத் தேடி,  வாட்ஸ்அப் குழு