கவிதை நேரம்

The Bliss of Solitude - பிழைத்த தென்னந்தோப்பு 

Amidst the green fields, along the bank of a pond

With not a soul in sight, I came to be alone.

In the storm that had passed - trees,innumerable

like transplanted seedlings, were strewn around.

In a small patch of land - a grove of coconut trees, 

a sharecropper's livelihood - the storm had left alone.

A few had fallen, but many trees were untouched

let them live, had decided the God of Winds.

I have found solitude - it has its own meaning.

Solitude I've often found - has an essence of its own.

The ray that drives away the cold - is it not the nectar of life? 

Majestic was the sun in the sky, spreading rays of happiness 

that cheered the grains to sway in a song

I stood in the shade, amongst the trees that were left,

And understood, that in verse do I find eternal bliss. 

Praise thee, goddess, those that praise thee live on,

Praise thee goddess, these are my words, forget not.

வயலிடையினிலே - செழுநீர் மடுக் கரையினிலே, 

அய லெவருமில்லை - தனியே, ஆறுதல் கொள்ள வந்தேன். 

காற்றடித் ததிலே - மரங்கள் கணக்கிடத் தகுமோ? 

நாற்றி நைப்போல - சிதறி நாடெங்கும் வீழ்ந்தனவே, 

சிறிய திட்டையிலே - உளதோர், தென்னஞ் சிறு தோப்பு 

வறியவ னுடைமை - அதனை வாயு பொடிக்கவில்லை 

வீழ்ந்தன சிலவாம் - மரங்கள், மீந்தனபலவாம்; 

வாழ்ந்திருக்க வென்றே அதை வாயு பொறுத்துவிட்டான் 

தனிமை கண்டதுண்டு- அதிலே, சார மிருக்கு தம்மா! 

பனிதொலைக்கும் வெயில் - அதுதேம் பாகுமதுர மன்றோ? 

இரவி நின்றதுகாண் விண்ணிலே, இன்பவொளித்திரளாய் 

மகாகவி பாரதி