வீணாகும் தானியங்கள்: வெறும் சோற்றுக்கா வந்ததிந்தப் பஞ்சம்? என்ற தலைப்பில் திரு அ.முத்துக்கிருஷ்ணன் அவர்கள் எழுதிய இந்தக் கட்டுரையை "உயிர்மை" அக்டோபர் 2010 இதழில் படித்தபோது மிகவும் வேதனையாக இருந்தது. விழிப்புணர்வைத் தூண்டும் இந்த அருமையான கட்டுரையை அனைவரும் படிக்கவேண்டும், அனைவரிடத்திலும் இது போன்ற கொடுமைகளுக்கெதிரான ஒரு எழுச்சி ஏற்படவேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் திரு முத்துக்கிருஷ்ணன் அவர்கள் அனுமதியுடன் முழுக் கட்டுரையையும் கீழே பதிவு செய்கிறேன். அனைவரும் படிக்கவேண்டும், இது போன்ற கொடுமைகளுக்கு எதிராக ஒன்று திரள வேண்டும். மற்றவர்களும் இதைப் படிக்க உதவவேண்டும் என்று அன்புடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.
எனது மடலுக்கு உடனே பதில் அனுப்பியதற்கும், கட்டுரையைப் பிரசுரிக்க அனுமதித்ததற்கும் திரு முத்துக்கிருஷ்ணன் அவர்களுக்கும், கட்டுரையை வெளியிட்ட உயிர்மை மாத இதழுக்கும் மனமார்ந்த நன்றிகள்.
இனி கட்டுரை:
வீணாகும் தானியங்கள் :
வெறும் சோற்றிற்கா வந்ததிந்தப் பஞ்சம்? |
|
|
- அ.முத்துக்கிருஷ்ணன்
("உயிர்மை", அக்டோபர் 2010)
மதுரை நகரத்து தெருக்களில் தினந்தோறும் நான் சந்திக்கும் வட மாநிலத்தவர்களின் எண்ணிக்கை கடந்த பத்து வருடங்களாக ஏறுமுகத்தில் உள்ளது. தெருக்களில் பிச்சை எடுத்து அலையும் பசியின் ரேகைகள் படிந்த முகங்கள் காணும் இடமெல்லாம் விரவியுள்ளது. ரயில் நிலையங்கள், பேருந்து நிறுத்தங்கள், பலகாரக்கடைகள், உணவு விடுதிகள், ஜவுளிக்கடை வாயில்கள் என எங்கும் அவர்களின் அழுகையும் முனகலும் அவலமாய் ஒலிக்கிறது. அவர்கள் ஏன் இத்தனை ஆயிரம் மைல் தொலைவு பயணித்து இங்கு வந்து பிச்சை எடுக்க வேண்டும் என்கிற கேள்வி என் மனதில் பல காலமாக இருந்தது.பல சமயங்களில் அவர்களுடன் ஒரு உரையாடலை ஏற்படுத்த முயற்சி செய்து தோல்வியடைந்திருக்கிறேன். சில சமயம் அது நிகழ்ந்தும் உள்ளது. இவர்கள் பெரும்பான்மையாக மகாராஷ்டிரம், ராஜஸ்தான், ஜார்க்கண்ட், குஜராத், சத்திஸ்கர், ஒரிசா, மத்தியப் பிரதேசம் என மத்திய இந்திய நிலப்பரப்பைச் சேர்ந்தவர்களாகவே உள்ளார்கள். மழை பொய்த்தது, விவசாயக் கூலி வேலை இன்மை, தொழில்- வேலை வாய்ப்பு இல்லை, விவசாயக் கடன், வறுமை என இதை ஒத்த காரணங்களாகவே அனைவரும் தெரிவிக்கிறார்கள். ஆனால் ஒருவர் மட்டும், Òஎங்கள் வீட்டு குதிர்களில் எந்தத் தானியமும் இல்லை. ஆகையால் அதனை- தானியத்தை- தேடி வந்தோம்” என்றார் கச்சிதமான வார்த்தைகளில். இதன் பின்னர் நான் விவசாயத் தற்கொலை, வறுமை, பசி, இடப்பெயர்வு என எத்தனையோ பிரதிகளை வாசித்தபோதும், அவை அனைத்தும் எனக்கு சுருக்கமாக இந்த வார்த்தைகளில் கூறிய பெரியவரின் பார்வைக்கு மறுவாசிப்பு செய்வது போலவே உள்ளது. இவர்களில் பெரும்பகுதியானவர்கள் விவசாயக் கூலிகள் என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது. உயிர் பிழைத்து எப்படியேனும் வாழ்ந்திட முற்படும் இவர்களை வாழ்க்கை தொலை தூரங்கள் வரை அலைக்கழிக்கிறது. ஒருவேளை இவர்கள் தங்களின் ஊர்களிலேயே இருந்திட நேர்ந்தால், அது இன்னும் ஒரு தற்கொலையாக அரசு ஆவணங்களில் பதிவு பெற்று இருக்கக்கூடும். பசி மனிதனை எத்தனை கொடூரமாக வதைக்கிறது என்பதற்கு இந்த நூற்றாண்டின் ரத்த சாட்சியாக விளங்குபவர்கள் இந்தியாவின் பெரும்பகுதி மக்கள். ஆனால் அவர்கள் அனைவரின் பிரதிநிதியாக நம் மனதில் பெரும்வலியுடன் ஒரு குறியீடாக முதலில் தங்கியவர்கள் ஒரிசாவின் காலா ஹந்தி பகுதி மக்கள்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக